آیا رابطه ای بین سطح فاکتور بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن 1 با رتینوپاتی دیابتی و شدت آن در بیماران دیابتی نوع دو وجود دارد؟

مقدمه افزایش سطح فاکتور بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن PAI-1)) از موارد شناخته شده برای افزایش خطر بیماریهای قلبی عروقی در بیماران دیابتی است ولی نقش آن در عوارض میکروواسکولر دیابت کاملا مشخص نیست. هدف از این مطالعه بررسی سطح PAI-1 در ایجاد و شدت رتینوپاتی دیابتی بود. روش کار این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1391-1392 در کلینیک غدد بیمارستان قائم مشهد انجام شد. 175 بیمار دیابتی تیپ 2 در این مطالعه انتخاب شدند. نمونه سرمی ناشتا جهت بررسی سطح قند ناشتا- هموگلوبین گلیکوزیله – لیپید ها- کراتی نین –سطح PAI-1 از تمام بیماران اخذ شد . نمونه ادراری جهت بررسی نسبت میکروآلبومین به کراتی نین از بیماران گرفته شد. سپس تمام این بیماران جهت بررسی رتینوپاتی احتمالی به چشم پزشک ارجاع شدند. ارتباط بین تمام اندکس های سرمی به ویژه PAI-1و رتینوپاتی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج با نرم افزار SPSS وآزمون های آنوا، تی  و من ویتینی بررسی شد. نتایج در این مطالعه 59 بیمار (9/33%) رتینوپاتی داشتند. ارتباط معنی داری بین  وجود رتینوپاتی با سطح دفع آلبومین ادراری - فشار خون سیستولیک و افزایش سطح هموگلوبین گلیکوزیله بدست آمد ولی رابطه ی معنی داری بین وجود رتینوپاتی و سطح سرمی PAI-1 پیدا نشد. سطح PAI-1 بین بیمارانی با رتینوپاتی پرولیفراتیو با غیر پرولیفراتیو تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری سطح سرمی  PAI1با وجود وشدت رتینوپاتی در بیماران دیابتی رابطه ای نداشت ولی این نتیجه نیاز به بررسی بیشتر توسط مطالعات کلینیکی وسیعتر دارد.